Hoi allemaal..
Zonder mijn hulphond ging het echt niet op de OKB. Ik werd gewoon aan mijn lot overgelaten. Angsten werden zonder Misty alleen maar erger, binnenshuis al, contakten met andere mensen lukte me ook meer niet dan wel. Ik voelde me alleen, compleet verloren, alsof ik op een klein eilandje zat met allemaal gevaarlijke tijgers rondom me heen die elk moment hun klauwen uit konden slaan of je konden aanvallen. Buiten komen deed ik niet meer, dus eten was er ook niet meer bij want daarvoor moest je naar buiten toe. Zelfs daarbij kreeg je geen hulp maar vernederende opmerkingen naar je hoofd geslingerd. Afspraken die gemaakt waren gelde opeens de volgende dag niet meer, zonder uitleg of overleg. Je had niks te vertellen. Naar therapie gaan was er niet bij want die therapeut had een grove leugen verteld en natuurlijk word een therapeut geloofd en een patiënt niet, ook al had ik twee betrouwbare getuigen die mijn verhaal konden bevestigen. Het maakte niks uit. De hele dag had je niks te doen en zat ik opgesloten, door mijn angst om naar buiten toe te gaan, tussen de muren van het gebouw, de hele dag allert moeten zijn (tijgers die kunnen aanvallen) verpleging die hun afspraken niet nakomen, verpleging die je behandeld alsof je het verstand hebt van een kind van 3 jaar. Hallo zeg, er is niks mis met mijn verstand hoor, en ik ben ook niet zodanig in de war dat ik dingen niet kan begrijpen, ik heb problemen bovendien ben ik momenteel hier om van die rot pillen af te komen. Afbouwen van de medicijnen ging helemaal niet goed, ze zorgde niet voor rust maar juist voor onrust, het maakte mij een wandelende onrustige tijdbom, ik wist niet meer waar ik het moest zoeken en een beetje rust kon ik nergens vinden, ook daar kreeg je geen hulp bij ook al gaf je dat telkens weer netjes aan.
Medicijnen die niet klopte, Oja er was afgesproken dat ik het weekend naar huis mocht, opeens klopte dat niet, was die afspraak nooit gemaakt. Nou ja zo kan ik nog wel meer dingen opschrijven, zoals het steeds hetzelfde verhaal wat je moet vertellen ook nog eens aan dezelfde persoon??
En zit je er dan een keer er helemaal doorheen, en heb je eindelijk die grote enge stap durven nemen om naar de verpleging toe te gaan om te vertellen dat het even niet meer gaat, dan krijg je te horen dat ze geen tijd hebben, of dat het probleem morgen eerst besproken moet worden, of dat je moet gaan slapen. Toen het helemaal mis ging heb ik uiteindelijk mijn externe hulpverlener moeten bellen en die heeft direct contakt met het ziekenhuis opgenomen, tja daarna vlogen ze opeens, was er opeens wel tijd, werd er wel gehandeld. pffff...
Maar goed ruim 3 kg lichter (weeg nu nog maar 44 kg) , psychische een wraak door hun toe doen, heb ik ontslag genomen. Van rustig afbouwen van de medicijnen is geen spraken geweest, ik mocht van een psychiater juist omdat ik er zo slecht op reageerde er gewoon in 1 keer mee stoppen en als ik lichaamelijk problemen zou krijgen moest ik een hele lage dosis innemen en dan kijken of het nodig was om vanuit die lage dosis langzaam af te bouwen. Gelukkig was dat niet nodig, dus van die rotpil ben ik af.
Nu ben ik weer thuis en probeer ik mijn draai weer te vinden, het is moeilijk omdat ik alles wat in het ziekenhuis is gebeurd niet kan loslaten, angsten erger zijn geworden, vooral het vertrouwen in mensen en speciaal in hulpverleners is weer tot nul gedaald. Lijkt wel alsof ik weer vanaf de bodem moet beginnen.
Ik kan geen enkel positief woord schrijven over de gang van zaken daar op de OKB in Enschede, niet kwa behandeling, niet kwa verpleging ect.
Weer een trauma rijker.
Groetjes DigiLady xx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten