Hoi allemaal..
Zonder mijn hulphond ging het echt niet op de OKB. Ik werd gewoon aan mijn lot overgelaten. Angsten werden zonder Misty alleen maar erger, binnenshuis al, contakten met andere mensen lukte me ook meer niet dan wel. Ik voelde me alleen, compleet verloren, alsof ik op een klein eilandje zat met allemaal gevaarlijke tijgers rondom me heen die elk moment hun klauwen uit konden slaan of je konden aanvallen. Buiten komen deed ik niet meer, dus eten was er ook niet meer bij want daarvoor moest je naar buiten toe. Zelfs daarbij kreeg je geen hulp maar vernederende opmerkingen naar je hoofd geslingerd. Afspraken die gemaakt waren gelde opeens de volgende dag niet meer, zonder uitleg of overleg. Je had niks te vertellen. Naar therapie gaan was er niet bij want die therapeut had een grove leugen verteld en natuurlijk word een therapeut geloofd en een patiënt niet, ook al had ik twee betrouwbare getuigen die mijn verhaal konden bevestigen. Het maakte niks uit. De hele dag had je niks te doen en zat ik opgesloten, door mijn angst om naar buiten toe te gaan, tussen de muren van het gebouw, de hele dag allert moeten zijn (tijgers die kunnen aanvallen) verpleging die hun afspraken niet nakomen, verpleging die je behandeld alsof je het verstand hebt van een kind van 3 jaar. Hallo zeg, er is niks mis met mijn verstand hoor, en ik ben ook niet zodanig in de war dat ik dingen niet kan begrijpen, ik heb problemen bovendien ben ik momenteel hier om van die rot pillen af te komen. Afbouwen van de medicijnen ging helemaal niet goed, ze zorgde niet voor rust maar juist voor onrust, het maakte mij een wandelende onrustige tijdbom, ik wist niet meer waar ik het moest zoeken en een beetje rust kon ik nergens vinden, ook daar kreeg je geen hulp bij ook al gaf je dat telkens weer netjes aan.
Medicijnen die niet klopte, Oja er was afgesproken dat ik het weekend naar huis mocht, opeens klopte dat niet, was die afspraak nooit gemaakt. Nou ja zo kan ik nog wel meer dingen opschrijven, zoals het steeds hetzelfde verhaal wat je moet vertellen ook nog eens aan dezelfde persoon??
En zit je er dan een keer er helemaal doorheen, en heb je eindelijk die grote enge stap durven nemen om naar de verpleging toe te gaan om te vertellen dat het even niet meer gaat, dan krijg je te horen dat ze geen tijd hebben, of dat het probleem morgen eerst besproken moet worden, of dat je moet gaan slapen. Toen het helemaal mis ging heb ik uiteindelijk mijn externe hulpverlener moeten bellen en die heeft direct contakt met het ziekenhuis opgenomen, tja daarna vlogen ze opeens, was er opeens wel tijd, werd er wel gehandeld. pffff...
Maar goed ruim 3 kg lichter (weeg nu nog maar 44 kg) , psychische een wraak door hun toe doen, heb ik ontslag genomen. Van rustig afbouwen van de medicijnen is geen spraken geweest, ik mocht van een psychiater juist omdat ik er zo slecht op reageerde er gewoon in 1 keer mee stoppen en als ik lichaamelijk problemen zou krijgen moest ik een hele lage dosis innemen en dan kijken of het nodig was om vanuit die lage dosis langzaam af te bouwen. Gelukkig was dat niet nodig, dus van die rotpil ben ik af.
Nu ben ik weer thuis en probeer ik mijn draai weer te vinden, het is moeilijk omdat ik alles wat in het ziekenhuis is gebeurd niet kan loslaten, angsten erger zijn geworden, vooral het vertrouwen in mensen en speciaal in hulpverleners is weer tot nul gedaald. Lijkt wel alsof ik weer vanaf de bodem moet beginnen.
Ik kan geen enkel positief woord schrijven over de gang van zaken daar op de OKB in Enschede, niet kwa behandeling, niet kwa verpleging ect.
Weer een trauma rijker.
Groetjes DigiLady xx
woensdag 29 mei 2013
woensdag 8 mei 2013
Tijdelijke opname OKB Enschede
Hoi lees-vrienden.
Het gaat niet zo goed met mijn vrouwtje, ze moet afkicken van bepaalde medicijnen en omdat dat heel moeilijk is met deze pillen moet ze eerst overstappen naar andere medicijnen die ze dan heel langzaam moet afbouwen. Thuis was ze daar al mee begonnen maar mijn vrouwtje reageerde niet goed op de nieuwe medicijnen en moest daarom tijdelijk opgenomen worden in Enschede op de OKB, dat is een psychiatrisch ziekenhuis en dan een open afdeling.
Mijn vrouwtje zag dat helemaal niet zitten maar gelukkig kon er geregeld worden dat ik als hulphond met haar mee opgenomen mocht worden. Alleen onder die voorwaarde heeft mijn vrouwtje ook ja gezegd tegen een tijdelijke opname om van die medicijnen af te kunnen komen en eventueel bijgesteld te worden op de medicatie die ze nog wel zal moeten blijven gebruiken. Een mooi vooruitzicht toch, straks naar huis gaan en nog maar 1 pilletje per dag moeten slikken.
Samen met mijn vrouwtje kregen we een één persoonskamer. En samen probeerde we onze draai daar te vinden, voor mijn vrouwtje was dat heel erg moeilijk, maar ik sleepte haar er wel doorheen. Zo moesten we onze warme maaltijd ergens op het terein in een restaurant eten, er waren een paar verplichte therapieën waar we samen heen gingen die ook in andere gebouwen op het terein waren. Je moest daar zelfstandig heen. Alleen kon mijn vrouwtje dat niet, maar samen met mij lukte haar dat wel. We gingen ook heel vaak als we niets te doen hadden samen naar buiten toe, soms zat mijn vrouwtje op een bankje en liep ik los rond in haar buurt natuurlijk, of we wandelde over het terein heen. Ik hielp mijn vrouwtje binnen in het ziekenhuis gebouw met contakt leggen met de andere mensen maar ook met de verpleging, ik was er als mijn vrouwtje verdrietig was of angstig. Vol op werken dus maar mijn vrouwtje lette er wel op dat ik ook genoeg ontspanning had en rust.
's Avonds op bezoekuur dan kwam de baas en hij nam ook vaak mijn vriendin Kyra mee en dan gingen we buiten een lang stuk wandelen in een stukje bos, lekker ontspannen.
Ik maakte al heel snel vriendjes met iedereen daar, natuurlijk was ik meer bevriend met de ene persoon dan met de andere persoon. Voor overlast of wat dan ook zorgde ik niet, ik deed mijn werk en paste me geweldig aan de vreemde voor mij nieuwe situatie aan. Ik was een grote steun voor mijn vrouwtje.
Op maandag 13 Mei kwam aan dit alles opeens een eind. s Morgens werd mijn vrouwtje bij een meneer geroepen en we kregen te horen dat ik weg moest, het maakte niet uit dat ik een hulphond was, dat ze mijn vrouwtje hadden gezegd dat ik gewoon mede opgenomen zou worden. Hij zei gewoon, honden zijn onhygiënische beesten en dit is een ziekenhuis dus moet ze vandaag nog weg.
En wat mijn vrouwtje ook zei, het maakte niet uit, ik moest weg en mijn vrouwtje moest blijven.
's Avonds moest ik mijn verdrietige vrouwtje alleen in het ziekenhuis achter laten en ging ik met de baas mee naar huis.
Een Pootje van Misty xx
Het gaat niet zo goed met mijn vrouwtje, ze moet afkicken van bepaalde medicijnen en omdat dat heel moeilijk is met deze pillen moet ze eerst overstappen naar andere medicijnen die ze dan heel langzaam moet afbouwen. Thuis was ze daar al mee begonnen maar mijn vrouwtje reageerde niet goed op de nieuwe medicijnen en moest daarom tijdelijk opgenomen worden in Enschede op de OKB, dat is een psychiatrisch ziekenhuis en dan een open afdeling.
Mijn vrouwtje zag dat helemaal niet zitten maar gelukkig kon er geregeld worden dat ik als hulphond met haar mee opgenomen mocht worden. Alleen onder die voorwaarde heeft mijn vrouwtje ook ja gezegd tegen een tijdelijke opname om van die medicijnen af te kunnen komen en eventueel bijgesteld te worden op de medicatie die ze nog wel zal moeten blijven gebruiken. Een mooi vooruitzicht toch, straks naar huis gaan en nog maar 1 pilletje per dag moeten slikken.
Samen met mijn vrouwtje kregen we een één persoonskamer. En samen probeerde we onze draai daar te vinden, voor mijn vrouwtje was dat heel erg moeilijk, maar ik sleepte haar er wel doorheen. Zo moesten we onze warme maaltijd ergens op het terein in een restaurant eten, er waren een paar verplichte therapieën waar we samen heen gingen die ook in andere gebouwen op het terein waren. Je moest daar zelfstandig heen. Alleen kon mijn vrouwtje dat niet, maar samen met mij lukte haar dat wel. We gingen ook heel vaak als we niets te doen hadden samen naar buiten toe, soms zat mijn vrouwtje op een bankje en liep ik los rond in haar buurt natuurlijk, of we wandelde over het terein heen. Ik hielp mijn vrouwtje binnen in het ziekenhuis gebouw met contakt leggen met de andere mensen maar ook met de verpleging, ik was er als mijn vrouwtje verdrietig was of angstig. Vol op werken dus maar mijn vrouwtje lette er wel op dat ik ook genoeg ontspanning had en rust.
's Avonds op bezoekuur dan kwam de baas en hij nam ook vaak mijn vriendin Kyra mee en dan gingen we buiten een lang stuk wandelen in een stukje bos, lekker ontspannen.
Ik maakte al heel snel vriendjes met iedereen daar, natuurlijk was ik meer bevriend met de ene persoon dan met de andere persoon. Voor overlast of wat dan ook zorgde ik niet, ik deed mijn werk en paste me geweldig aan de vreemde voor mij nieuwe situatie aan. Ik was een grote steun voor mijn vrouwtje.
Op maandag 13 Mei kwam aan dit alles opeens een eind. s Morgens werd mijn vrouwtje bij een meneer geroepen en we kregen te horen dat ik weg moest, het maakte niet uit dat ik een hulphond was, dat ze mijn vrouwtje hadden gezegd dat ik gewoon mede opgenomen zou worden. Hij zei gewoon, honden zijn onhygiënische beesten en dit is een ziekenhuis dus moet ze vandaag nog weg.
En wat mijn vrouwtje ook zei, het maakte niet uit, ik moest weg en mijn vrouwtje moest blijven.
's Avonds moest ik mijn verdrietige vrouwtje alleen in het ziekenhuis achter laten en ging ik met de baas mee naar huis.
Een Pootje van Misty xx
Abonneren op:
Posts (Atom)